Η Τουρκία ενισχύεται με νέο εγχώριο μαχητικό και η Ελλάδα αδρανεί και …μπουσουλά
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Παντελή Δ. Καρύκα
Η βρετανική Rolls Royce η οποία δεν ασχολείται, βεβαίως, μόνο με την παραγωγή πολυτελών αυτοκινήτων, αλλά δραστηριοποιείται εδώ και δεκαετίες στον χώρο της αμυντικής τεχνολογίας, έχει αναμιχθεί ενεργά στο πρόγραμμα ανάπτυξης του κινητήρα του υπό σχεδίαση νέου τουρκικού μαχητικού TFX.
Και για όσους δεν μπορούν να το πιστέψουν, ναι, οι Τούρκοι έχουν ξεκινήσει πρόγραμμα ανάπτυξης εγχώριου μαχητικού αεροσκάφους με την αμέριστη, με το αζημίωτο βεβαίως-βεβαίως, συνδρομή των Βρετανών. Και πριν αρχίσουν οι αφορισμοί περί των «κακών» Βρετανών, που πάντα τέτοιοι ήταν, να αναφέρουμε ότι οι Τούρκοι συνεργάζονται με τους Ισπανούς για το «αεροπλανοφόρο» τους, με τους Κορέατες και τους Νοτιοαφρικανούς για αυτοκινούμενα πυροβόλα και επιθετικά ελικόπτερα και με τους ομόδοξους Ρώσους που τους φτιάχνουν ένα – ίσως και δεύτερο – πυρηνικό εργοστάσιο.
Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα «Σαμπάχ», η δοθείσα άδεια επιτρέπει τη μεταφορά υλικών, τεχνολογία και software που θα αξιοποιηθούν στο πρόγραμμα του νέου τουρκικού μαχητικού. Σχετική δε άδεια έχει δοθεί σε όλες τις βρετανικές εταιρίες που εμπλέκονται στο πρόγραμμα του TFX για εξαγωγή της απαραίτητης τεχνογνωσίας στην Τουρκία.
Η Kale Group και η Rolls-Royce κατέχουν μερίδια 51% και 49% αντίστοιχα της κοινής εταιρείας που σύστησαν για την παραγωγή κινητήρων με την επωνυμία TAEC Uçak Motor Sanayi AS. Η εταιρία, σύμφωνα με τον αναπληρωτή διευθυντή της αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την ανάπτυξη της τουρκικής αεροδιαστημικής βιομηχανίας. Η Rolls-Royce είναι επίσης εταίρος της LHTEC, η οποία κατασκευάζει τους κινητήρες CTS800 για τα τουρκικά επιθετικά ελικόπτερα T-129.
Η Τουρκική Αεροπορική Βιομηχανία (ΤΑΙ) φιλοδοξεί έτσι ώστε το ΤFX να κάνει την παρθενική του πτήση το 2023, παράλληλα με τους εορτασμούς των 100 ετών από την ίδρυση της τουρκικής «δημοκρατίας». Στην πραγματικότητα αποτελεί ένα από τα πλέον φιλόδοξα και προδήλως εμβληματικά σχέδια του Ερντογάν για τη μετατροπή της Τουρκία σε περιφερειακή «υπερδύναμη» και παγκόσμια «δύναμη».
Την ίδια ώρα στην πτωχή, πλην τίμια, κόρη Ελλάς, στον τομέα της άμυνας απλώς δεν κινείται τίποτα. Με την επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ τέθηκε το θέμα του εκσυγχρονισμού των F-16. Αλλά τελικά δεν θα εκσυγχρονιστούν όλα τα ελληνικά F-16 σε διαμόρφωση Block 70 Viper, αλλά μόνο τα F-16 Block 52 Block 52+ Adv, ενώ τα Block 50 θα αναβαθμιστούν σε διαμόρφωση Block 52.
Σε απλά ελληνικά η Ελλάδα όχι απλώς έχει μείνει πίσω, έχει μείνει πάρα πολύ πίσω, έναντι της Τουρκίας στον τομέα της άμυνας. Οι θεωρούμενοι «μπουνταλάδες» της διπλανής πόρτας βαδίζουν με βήματα σταθερά, την ώρα που εδώ μπουσουλάμε, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Οι ένοπλες δυνάμεις όμως δεν είναι κάτι χρήσιμο μόνο για παρελάσεις και σόου τύπου τελικής φάσης ασκήσεων που πάνε υπουργοί με τις οικογένειές τους για να «μυρίσουν μπαρούτι».
Ο μακαρίτης ο Κλαούζεβιτς, όχι τυχαία, έλεγε ότι ο πόλεμος είναι πολιτική με άλλα μέσα. Και μπορεί να μην υπάρχει πόλεμος μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας αλλά και η πιθανότητα, περιορισμένης έστω σύγκρουσης υπάρχει και το χειρότερο υπάρχει η τουρκική ασφυκτική πίεση σε Ελλάδα και Κύπρο.
Και όσο η ελληνική αποτρεπτική ισχύς χαλαρώνει τόσο η τουρκική πίεση θα αυξάνει. Και η οικονομική κρίση είναι περισσότερο δικαιολογία παρά πραγματική αιτία εγκατάλειψης. Λύσεις υπάρχουν και έχουν σχέση με συνεργασίες με άλλες χώρες, συμμαχικές εντός ΝΑΤΟ ή και ουδέτερες.
Ως παράδειγμα αναφέρουμε ότι το 1940, όταν εκτοξεύθηκε η γερμανική επίθεση στη Δύση, από τη Νορβηγία μέχρι τη Γαλλία, όλες οι αμυνόμενες χώρες έσπευδαν να «κάνουν κάτι». Έχοντας όμως εγκαταλείψει από χρόνια τα της άμυνας, απλώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να κάνουν οτιδήποτε και απλώς θυσίασαν τα καλύτερα στοιχεία του έθνους τους χωρίς σκοπό και χωρίς πιθανότητα επιτυχίας.
Έτσι η Νορβηγική αεροπορία, διαθέτοντας μόλις 12 διπλάνα, σχετικά σύγχρονα καταδιωκτικά, ελάχιστα μπορούσε να κάνει έναντι της γερμανικής αεροπορίας. Το αυτό συνέβη σε Δανία, Βέλγιο, Ολλανδία και εν μέρει στη Γαλλία.
Η ιστορία διδάσκει…