Οι πολιτικοί της μίζας και η απρεπής συμπεριφορά τους: Πότε επιτέλους θα τιμωρείται το ψέμα και η λαμογιά
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Τα παρατράγουδα με την κατάθεση από πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες της Κύπρου των περιουσιακών στοιχείων έχει επαναφέρει στο προσκήνιο συμπεριφορές και νοοτροπίες. Εάν η νομοθεσία έχει κενά αυτό δεν σημαίνει πως θα κατατίθενται στοιχεία που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Η προφανής προσπάθεια από κάποιους πολιτικούς να κρύψουν στοιχεία, την πραγματικότητα δηλαδή, συνδέεται με το επαναλαμβανόμενο ψέμα και τον απροσανατολισμό που χαρακτηρίζουν την πολιτική τους δράση. Γιατί κάποιος να θέλει να παραπλανήσει παρουσιάζοντας λιγότερα περιουσιακά στοιχείακαι λίγες καταθέσεις στις τράπεζες;
Κάτι θέλει να κρύψει ή θεωρεί πως συνιστά πρόκληση για τους πολίτες κάποιος που έχει αποκτήσει περιουσία; Εάν η περιουσία αποκτήθηκε με δουλειά και κόπους αυτό θεωρείται αμαρτία; Εάν είναι, όμως, από αρπαχτές και μίζες που αποκτήθηκαν τα πλούτη, σίγουρα αυτό «δικαιολογεί» την απόκρυψη.
Θα πρέπει, όμως, να υπάρχουν ανεξάρτητοι και αποτελεσματικοί μηχανισμοί που να αποκαλύπτουν, μέσα από έρευνα και έλεγχο, τις λαμογιές. Οι κάθε λογής «ατσαλάκωτοι» παραγοντίσκοι που θεωρούσαν ενίοτε το εαυτό τους στο απυρόβλητο, πάνω από τους νόμους και την κριτική, αν δεν τους τσίμπησε ο νόμος (τα τελευταία χρόνια γίνεται κι αυτό λόγω Γενικού Εισαγγελέα και Γενικού Ελεγκτή), αποθρασύνονται.
Γιατί αυτά τα λαμόγια, που είχαν το θράσος να φεσώνουν τους πολίτες, και να τα τσεπώνουν δεν έχουν ποτέ το θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν έχουν την μπέσα να συμπληρώσουν με ακρίβεια μια φόρμα περιουσιακών στοιχείων. Αλλά και όσοι κρύβουν στοιχεία για να μην προκαλέσουν τους πολίτες, δεν έχουν αντιληφθεί το σημαντικό: Οι πολίτες προφανώς θέλουν πολιτικούς να ασκούν πολιτική και να παράγουν έργο/αποφάσεις, να είναι αποτελεσματικοί.Εάν ήθελαν τον Ξανθόπουλο να τραγουδάει στο γιαπί, θα πήγαιναν σινεμά και όχι να ψηφίζουν για κυβέρνηση και Βουλή.
Όμως προκύπτει ένα ζήτημα και για τους πολίτες. Υπάρχει μια απίστευτη ανεκτικότητα στο πολιτικό σύστημα και στο πολιτικό προσωπικό. Η κοινωνία τους απεχθάνεται, τους απαξιώνει αλλά ταυτόχρονα τους ανέχεται. Δεν αποτελεί αντίσταση ο χλευασμός διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.Είναι τρόπος αντίδρασης, αλλά ανέξοδος, χωρίς αποτέλεσμα. Τσαλακώνεται με αυτό τον τρόπο η εικόνα των πολιτικών και ως σύστημα ευρύτερα και του καθενός χωριστά. Αλλά μέχρι εκεί.
Πότε στην Κύπρο έχει τιμωρηθεί πολιτικός όταν λέγει ψέματα; Όταν δεσμεύεται σε μια πολιτική και εφαρμόζει άλλη; Πότε ένας πολιτικός τιμωρήθηκε όταν αποφάσεις του είχαν αρνητικές επιπτώσεις για τον τόπο; Ποτέ. Κι αυτό γιατί οι πολίτες επιλέγουν την εύκολη οδό της απαξίωσης αντί της τιμωρίας διά πολιτικής στάσης. Ο χλευασμός είναι εκτόνωση δεν αποτελεί εργαλείο τιμωρίας.
Εάν, λοιπόν, κάτι χρειαζόμαστε επειγόντως, είναι ένα νέο αλφαβητάριο δημοκρατίας. Και η αναφορά στη δημοκρατία δεν περιορίζεται στις εκλογικές διαδικασίες, αλλά ευρύτερα στον πόλεμο κατά της διαπλοκής, στις νοοτροπίες, στις αντιδράσεις και τη συμμετοχή στα δρώμενα. Να τιμωρείται το ψέμα, να τιμωρούνται οι προσπάθειες παραπλάνησης, να έχει κόστος η πολιτική ανορθογραφία. Να τιμωρείται η λαμογιά.
Όσο και να λέγεται πως ο κύκλος των πολιτικών της μίζας και της αρπαχτής, έχει τελειώσει, αυτό δεν ισχύει. Γιατί αυτές οι λογικές είναι κυρίαρχες και επαναλαμβανόμενες. Χρειάζεται πλήρης διαφάνεια και εργαλεία αποτροπής, για αντιμετώπιση της διαφθοράς και της διαπλοκής. Οι πολιτικοί πρέπει να επιλέξουν μεταξύ του «χρήματος και της δόξας». Οι πολίτες πρέπει να μάθουν να τιμωρούν τους ψεύτες και τους διαπλεκόμενους.