Να θυμόμαστε για να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας: Οι τρεις δύσκολες ημερομηνίες και τα αυτογκόλ




Γράφει ο Πόλυς Κυριάκου

Δυο απο τις τρεις δύσκολες ημερομηνίες πέρασαν! Μας κοίταξαν καλά καλά ακόμα μια φορά. ‘Ηρθαν όμως. Δεν μας ξέχασαν. Πάρκαραν πρωί πρωί στην καινούρια μας αυλή. Σαν ταινία τρόμου που βγαίνει απ’ το συρτάρι, που κάνει ένα γενναίο rewind.

Επειδή πρέπει να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε για να μαθαίνουμε, μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Να μαθαίνουμε την ιστορία, να την εξιστορούμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Πέρασαν, λοιπόν, οι δυο ημερομηνίες απ’ τις τρεις.

Πέρασε η δέκατη πέμπτη Ιουλίου. Κλείσαμε τα μάτια. Θυμηθήκαμε τα τανκς, τα λάθη, τα πάθη, τα ατοπήματά μας. Θυμηθήκαμε τη διχόνοια της εποχής. Θυμηθήκαμε τους φίλους να πυροβολούν φίλους, την πατρίδα να ματώνεται με τα ίδια της τα χέρια. Είδαμε ξανά, σε αργή κίνηση, τα αυτογκόλ μας.

Κι ύστερα απο λίγες μέρες θυμηθήκαμε την εικοστή Ιουλίου. Την πιο αιματηρή ανάμνηση. Αυτήν που ολόκληρος ο πλανήτης παρακολούθησε, τότε, με απίστευτη, με προκλητική απάθεια. Μετρήσαμε τα χρόνια. Σαράντα και τρία! Αλήθεια, χρειάζεται πάρα πολλή ώρα για να μετρήσει κανείς από το ένα μέχρι το σαράντα τρία.

Πέρασαν όμως! Σύντομα θα κοντεύουμε μισόν αιώνα. Θυμηθήκαμε τη θλίψη, τη ζωή μας που άλλαξε, την αξιοπρέπειά μας που ποδοπατήθηκε, τους συμπατριώτες μας που χάθηκαν κι ακόμα δεν βρέθηκαν τα ίχνη τους, τους ανθρώπους μας που σκοτώθηκαν, τις γυναίκες μας που βιάστηκαν – κι ας μην το λέμε συχνά… Φέραμε στη μνήμη, ειδικά όσοι απο μας βιώσαμε εκείνες τις μέρες, την απέραντη θλίψη, την απέραντη αδικία.

Τελικά ο χρόνος είναι βάλσαμο; Δηλαδή τόσα χρόνια μετά δεν πονάει η ψυχή και το σώμα; Πονάει και η ψυχή, πονάει και το σώμα. Αυτοί, ειδικά, που έχασαν τα πάντα πώς να νοιώθουν άραγε όταν συνειδητοποιούν ότι το παιχνίδι ήταν στημένο; Κάποιοι ποτέ δεν ξέχασαν κι ούτε πρόκειται να ξεχάσουν. Ο καθένας απο μας έχει τους δικούς του λόγους, τις δικές του αντιδράσεις, τον δικό του θυμό, τις δικές του αντιστάσεις. Ο καθένας απο μας έχει την δικιά του ευαισθησία για όσα έχουν συμβεί.

Παραμένει η τρίτη ημερομηνία. Αυγούστου δεκατέσσερις. Σε μια βδομάδα θέλουμε δεν θέλουμε θα θυμηθούμε την Αμμόχωστο. Τη χρυσή αμμουδιά.

“Η Αμμόχωστος δεν ήτανε στα σχέδια
Μια επιδέξια δεύτερη μαχαιριά
Πισώπλατα εν καιρώ ειρήνης/Κι αποχαιρέτησε

Άδειασε ένα-ένα τα δωμάτια των ξενοδοχείων
Έσβησε σιγά-σιγά τα φώτα
Χαμήλωσε τη μουσική
Είπε στη θάλασσα να γαληνέψει

– να δει και να φύγει ο εχθρός
Έτσι κι αλλιώς άλλα ήταν τα σχέδιά του»…

Τρεις μέρες, τρεις μαχαιριές κατακαλόκαιρα. Τρεις πυροβολισμοί στο κούτελο. Κομμάτι απο την ιστορία μας. Kι είμαστε σήμερα εδώ. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, όπως λέει και το τραγούδι. Εδώ, μαζί με όσα μπορέσαμε να διαφυλάξουμε, όσα μπορέσαμε να κρατήσουμε μέσα απ’ όλα τούτα τα βιώματα. Δυο μέτρα γης όλα κι όλα. Μια σταλιά πατρίδα που είδε τον θάνατο να περνάει ξυστά απ’ το κατώφλι της. Κουρασμένη, τραυματισμένη, με το σώμα της γεμάτο επιδέσμους αλλά παρούσα και μάχιμη. Ακόμα!

Πόσο όμορφο, πόσο αισιόδοξο θα ήταν να μπορούσαμε να δούμε την αυριανή μας μέρα σαν μια γροθιά, σαν μια αδιάσπαστη ομάδα που τίποτα δεν μπορεί να τη χαλάσει. Οι τρεις μέρες που μάτωσε κείνο το καλοκαίρι να γίνουν η αιτία για νέους δρόμους που θα μας ενώσουν για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι για ν’ ανάψει η Ελπίδα!

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: