Για κάποιους η οικογένεια αποτελεί καταφύγιο και για κάποιους άλλους θηλιά στο λαιμό…




Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Είναι κι αυτά τα άλυτα που δε ξεμπέρδευονται. ‘Ενα κουβάρι με αρχή αλλά δε ξέρεις αν υπάρχει και πως θα βρεις το “τέλος”.  Είναι κι αυτοί οι “λύκοι” που ουρλιάζουν  τόσο τα βράδια κάτω από το φως του φεγγαριού. Μα, θες τόσο να σωπάσουν.

Είναι βλέπετε το παιδάκι του “κάποτε”  που “εγκλωβίστηκε” στο “χθες”,  αυτό που  κουβαλάς στο σήμερα και ίσως και στο αυριο. Είναι ο “βατήρας’ που δεν είχε στήριγμα και δε βρήκες το θάρρος  να τρέξεις στην άκρη να “πηδήξεις”, να τολμήσεις, να “βγάλεις φτερά και να πετάξεις”. Αφού για κάποιους η οικογένεια αποτελεί καταφύγιο και για κάποιους άλλους θηλιά στο λαιμό… Μια θηλιά που βαραίνει για χρόνια και σημαδεύει ίσως και για “πάντα” πάρα μα πάρα πολλά παιδιά…

“Γονείς” έσβηναν τσιγάρα στο ανήλικο παιδί τους. Έκαιγαν στην κυριολεξία τη σάρκα του και το κακοποιούσαν βάναυσα. Πα- τέρας έδωσε ναρκωτικό χάπι στο παιδί του ( βέβαια στην απολογία του, το αρνήθηκε). Κι αυτά είναι μόνο δύο εγκλήματα, που έτυχε να βγουν στο φως, τις τελευταίες μόνο μέρες… Και πόσα είναι αυτά που μένουν βουτηγμένα στο σκοτάδι. Και πόσα απ’ αυτά τα παιδιά καταλήγουν και “υπάρχουν” στη ζωή “φυλακισμένα” πίσω από τις σιδερένιες πόρτες των ιδρυμάτων.

Και ναι,  είναι μύθος, ότι τα χιλιάδες παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στα ιδρύματα είναι εγκαταλελειμένα από τους γονείς τους λόγω οικονομικών προβλήματων. Είναι παιδιά που έχουν απομακρυνθεί από το οικογενειακό τους περιβάλλον λόγω παραμέλησης, σεξουαλικής κακοποίησης, βίαιης συμπεριφεράς, ακατάλληλων συνθηκών διαβίωσης και κάποια απ’ αυτά φιλοξενούνται και διαμένουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σε νοσοκομεία, φυλακισμένα και απομονωμένα σε θαλάμους,  αφού το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό προπαθούν  τουλάχιστον (και όχι πάντα) να τα διαφυλάξουν από άλλες τυχόν ασθένειες αφού είναι πτέρυγες για νοσηλευόμενα παιδιά… Και όλα αυτά γιατί εκτός των άλλων τα ιδρύματα στην Ελλάδα δεν πληρούν ούτε τις υποδομές αλλά ούτε και τις προδιαγραφές κι ο αριθμός των παιδιών αυξάνεται ολοένα και πιο πολύ…

Μόνο που τα παιδιά αυτά έχουν φωνή κι έχουν και δικαιώματα, όπως το κάθε παιδί στον κόσμο, αλλά δεν τα ακούει κανείς… Οι αμόδιοι κωφεύουν, η γραφειόκρατία ως προς το κομμάτι της υιοθέσιας είναι άλλο ένα θέμα που παραμένει χρόνια άλυτο και στο κομμάτι της αναδοχής υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου.

Κι ο αριθμός των παιδιών αυξάνεται. Και το προσωπικό των ιδρυμάτων (αυτό που υπάρχει τελοσπάντων) είναι ανειδίκευτο και δεν λαμβάνει καμία κατάρτιση σε ότι αφορά τη φροντίδα και τις ανάγκες ευάλωτων παιδιών. Είναι μάλιστα παιδιά που υπήρξαν δεμένα στα κρεββάτια τους,  ζούσαν σε ξύλινα κλουβιά, μόνιμα  φυλακισμένα, έζησαν με χούφτες από χάπια, τροφή από το μπιμπέρο ως μια εύκολη λύση, τροφή κατεψυγμένη και η μπόχα της ακαθαρσίας να σε τρέχει από χιλιόμετρα… Μόνο που τα παιδιά έχουν δικαίωμα  σε μια αξιοπρεπή ζωή, στο γέλιο, στη μάθηση, στη ζωή,  στα χρώματα, στο παιχνίδι, στο φως, στη φύση αλλά και στην επικοινωνία…

Στην  εξατομικευμένη φροντίδα ανάλογα με τα βιώματα και το τι κουβαλάει, το καθένα ξεχωριστά.. Τα ιδρύματα και τα νοσοκομεία δεν είναι αποθήκες ψυχών. Η ιδρυματοποιήση πρέπει να σπάσει.  Κι εμείς ως κοινωνία είμαστε συνυπεύθυνη στο έγκλημα… Όχι άλλα παιδιά στον ωκεανό των ιδρυμάτων και των νοσοκομείων… Όχι άλλα παιδιά στον ωκεανό των ασύλων… Κανένα παιδί δεν είναι διαφορετικό. Γιατί ναι, υπάρχουν και “γονείς” που οι ίδιοι πέταξαν στον “καιάδα” τα παιδιά τους… Γιατί ήταν απλά “ανίκανοι” να μεγαλώσουν παιδί που θα τους “βασανίζει” σε όλη τους τη ζωή γιατί έτυχε να είναι “διαφορετικό” και να μην είναι σαν όλα τα άλλα… Αναρωτιέμαι όμως αν θα εξακολουθούσατε όλοι εσείς, να έχετε την ίδια άποψη αν συναντούσατε  έναν πραγματικό  πατέρα και μια αληθινή μητέρα που βλέπουν το παιδί τους να σβήνει αλλά να μάχεται σε ένα κρεβάτι ενός νοσοκομείου για λίγη ζωή ακόμη , αν θα το “πετούσαν” για να μη βασανίζεται…

Τολμάτε; Δε νομίζω… Μα να θυμάστε πως κοινωνία που δε σώζει τα παιδιά της, δεν αξίζει να σωθεί… Τελικά δε μας αξίζει!!!

  • “….συρματοπλέγματα κυκλώνουν τη ζωή παντού μια νύχτα, πουθενά ένα πρωϊ μόνο εσύ τη μοίρα σου ορίζεις….”

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: