Το Brexit δημιούργησε νέο σκηνικό: Πολλοί πιστεύουν ότι οι Συντηρητικοί έχασαν τις εκλογές, δεν κέρδισαν οι Εργατικοί




Του Κυριάκου Τσιούπρα

Οι πρώτες δονήσεις του πολιτικού σεισμού που έμελλε να συγκλονίσει τη Βρετανία, σε βαθμό πρωτόγνωρο για πολλές τώρα δεκαετίες, είχαν γίνει αισθητές, αλλά οπωσδήποτε απίστευτες, από τις πρώτες δυο-τρεις μέρες της προεκλογικής εκστρατείας.

Κυρίως με την αθρόα προσέλευση ανθρώπων, περισσότερο νέων, στις εκδηλώσεις των Εργατικών, ιδιαίτερα εκείνων του Jeremy Corbyn, αρχηγού του κόμματος.

Το εκπληκτικό εκείνο φαινόμενο, τόσο διαφορετικό από ό,τι αναμενόταν, ήταν εύκολο ν’αποδοθεί στον έναn ή στον άλλο λόγο με γενικό συμπέρασμα ότι σύντομα τα πράγματα θα διαφοροποιούνταν. Για να διαψευθεί, όμως, αυτός ο συλλογισμός, ιδιαίτερα μετά την κυκλοφορία των εκλογικών μανιφέστων των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Με το Εργατικό Κόμμα να υπόσχεται τερματισμό της οικονομικής λιτότητας και μια σειρά συγκεκριμένων μέτρων περιλαμβανομένης της κατάργησης των φοιτητικών διδάκτρων. Και το Συντηρητικό να επιμένει στα μέτρα λιτότητας και να προβάλλει μια «φαεινή» ιδέα στο θέμα της φροντίδας για τους ηλικιωμένους, που ουσιαστικά σήμαινε υποθήκευση της οικογενειακής κατοικίας, κάτι που εξόργισε ιδιαίτερα τη μεσαία τάξη και την αποξένωσε από τους Συντηρητικούς. Ίσως αυτό ν’ αποτέλεσε και τη χαριστική βολή στην οποιαδήποτε ελπίδα μπορούσε να έχει η Πρωθυπουργός Theresa May, όχι πια για να ενισχύσει την εκλογική της δύναμη, που αποτελούσε και τον λόγο προκήρυξης των εκλογών, αλλά τουλάχιστον για να διατηρήσει την πλειοψηφία των 15 τόσων βουλευτών που διέθετε.

Κάθε μέρα, όμως, η εικόνα γινόταν χειρότερη για την Πρωθυπουργό. Η οποία με τον στενό κύκλο συνεργατών της, τους οποίους είχε επιλέξει από τον καιρό που ήταν υπουργός Εσωτερικών, ούτε και πήρε χαμπάρι τα πολύ διαφορετικά μηνύματα των καιρών. Έμεινε στην ξύλινη γλώσσα του σκληρού Brexit που αποτελούσε τον πρόλογο και τον επίλογο της κάθε ομιλίας της με τον προκλητικό μάλιστα κομπασμό ότι κανένας άλλος δεν μπορούσε να χειριστεί το ομολογουμένως τεραστίων διαστάσεων αυτό θέμα, εκτός από την ίδια. Και έκαμε χειρότερα τα πράγματα με την άρνησή της να συμμετάσχει σε συλλογική προεκλογική συζήτηση με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων.

Εντελώς αντίθετη η εικόνα στην αντίπερα όχθη με το Εργατικό Κόμμα. Με έναν Τζέρεμι Κόρμπιν αναγεννημένο. Σαν να πέρασε από σχολή ηγετικής ωρίμανσης. Με μετρημένες τις περιπτώσεις ένδειξης της απειρίας του, κυρίως στις απαντήσεις του σ’ ερωτήσεις. Ειλικρινής στις πεποιθήσεις του, θαρραλέος στην προβολή τους, δριμύς κατήγορος των Συντηρητικών για τα χάλια της χώρας, με επίλογο πάντα των ομιλιών του την ανάγκη της αλλαγής, λαϊκός ηγέτης με τα όλα του. Κάλυψε με την περιοδεία του τα κυριότερα κέντρα της χώρας. Κατά τις τελευταίες μέρες της εκστρατείας οι συγκεντρώσεις του έμοιαζαν με ποταμό ανθρώπων με πολλά άλλα ρυάκια να καταφθάνουν από διάφορες κατευθύνσεις.

Η Βρετανία είχε πολλά χρόνια να δει τέτοια εικόνα. Κάτι που, για το Εργατικό Κόμμα και τον ηγέτη του, ήταν απίστευτο μόλις τρεις βδομάδες προηγουμένως. Μεταφρασμένο σε αριθμούς αυτό το πολιτικό τράνταγμα σήμαινε για τους Συντηρητικούς απώλεια 12 βουλευτών, με σημερινή δύναμη 318 που δεν εξασφαλίζουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία και για τους Εργατικούς ενίσχυση της δύναμής τους κατά 31 βουλευτές με 261 τώρα έδρες.

Πολλοί είναι εκείνοι που λένε ότι οι Συντηρητικοί έχασαν τις εκλογές, δεν τις κέρδισαν οι Εργατικοί. Με το σκεπτικό, βέβαια, ότι ώριμο το μήλο έπεσε στην ποδιά των Εργατικών. Έχει βάση αυτή η ερμηνεία με την έννοια ότι με μια τέτοια εκστρατεία οι Συντηρητικοί ήταν χαμένοι. Και ότι με μια καλύτερη ηγεσία το Εργατικό Κόμμα θα ήταν σήμερα στην εξουσία. Πρέπει, όμως, να αναγνωρίσουμε ότι το Εργατικό Κόμμα μπήκε σε αυτό τον εκλογικό αγώνα με περισσότερη σοβαρότητα, συναίσθηση ευθύνης και επίγνωση των σοβαρών οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της χώρας. Με ένα σύστημα Υγείας που αγκομαχεί ν’ανταποκριθεί στις αυξανόμενες υποχρεώσεις του. Με τον εκπαιδευτικό τομέα να χάνει, σ’ επικίνδυνο βαθμό, τους δασκάλους και τους καθηγητές του. Και με την οδυνηρή διαπίστωση ότι με την επανεμφάνιση του πληθωρισμού ως αποτέλεσμα της πτώσης στη συναλλαγματική αξία της στερλίνας από την επαύριο του δημοψηφίσματος για το Brexit, η αγοραστική δύναμη του νομίσματος μειώνεται.

Η βαρύτερη και πιο απειλητική σκιά, όμως, που πλανάται πάνω από τον οικομομικό και κοινωνικό ορίζοντα της Βρετανίας είναι εκείνη του Brexit. Οι συνέπειες του οποίου γίνονται περισσότερο αισθητές μέρα με τη μέρα κάνοντας πολλούς απ’ εκείνους που το υποστήριξαν να έχουν δεύτερες σκέψεις. Οι εντεινόμενες ανησυχίες από την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης ενώθηκαν με την αυξανόμενη βεβαιότητα για τα όσα χειρότερα θα φέρει η αποχώρηση από την ΕΕ. Και το Εργατικό Κόμμα, παρά τις παλινδρομήσεις του, ταυτίζεται περισσότερο με την Ευρωπαική Ένωση, όπως το Συντηρητικό, παρά την ορισμένη διάσπασή του σ’ αυτό το θέμα, ταυτίζεται περισσότερο με το Brexit. Έτσι εξηγείται, σε σημαντικό βαθμό, και η στροφή της νεολαίας προς τους Εργατικούς. Να σημειώσουμε ότι μια νεότερη δημοσκόπηση κατέδειξε ότι οκτώ στους δέκα εργατικούς εκλογείς υποστηρίζουν παραμονή στην Τελωνειακή Ένωση της ΕΕ για μια μεταβατική περίοδο.

Η επικράτηση του δικού μας Π. Χαραλάμπους

Σημαντικό παράδειγμα για τη μετακίνηση πολλών εκλογέων κατά του Brexit είναι και το αποτέλεσμα στην εκλογική περιφέρεια Enfield-Southgate, όπου εξελέγη και ο πρώτος κυπριακής καταγωγής βουλευτής, ο Πάμπος Χαραλάμπους. Στις εκλογές του 2015 εξελέγη ο συντηρητικός David Barrowes, φανατικός υποστηρικτής του Brexit. Ο δικός μας Χαραλάμπους, που επικράτησε φέτος, είναι σταθερός πολέμιός του.

Με μια εξαγορασμένη πλειοψηφία που της εξασφαλίζουν οι δέκα βουλευτές του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος της Βόρειας Ιρλανδίας, η κυβέρνηση Μέι μπήκε στον τιτάνιο αγώνα των διαπραγματεύσεων για το Brexit. Βρισκόμαστε στον δεύτερο γύρο αυτών των διαπραγματεύσεων που αφορούν θέματα κεντρικής σημασίας για τις σχέσεις Ηνωμένου Βασιλείου – ΕΕ μετά την αποχώρηση από την ΕΕ. Με την ίδια την Πρωθυπουργό και τους τρεις-τέσσερις ομοϊδεάτες της να βλέπουν το όνειρό τους για σκληρό Brexit θρυμματισμένο για πολλούς λόγους, με κυριότερο εκείνο της αβεβαιότητας στην οικονομία. Χωρίς ακόμη μέχρι τώρα να το παραδεχθούν. Με αποτέλεσμα να επικρατεί ένα πραγματικό χάος για το κρισιμότερο για το μέλλον της χώρας αυτό θέμα και με τους πρωτεργάτες να παραπαίουν σε μια βαθύτατη σύγχυση, για να μην πούμε απόγνωση. Και με σαφείς ενδείξεις τελικής υποταγής όχι στο σκληρό Brexit αλλά στις σκληρές πραγματικότητες που επιβάλλουν κάτι πολύ διαφορετικό.

ΓΙΑ ΓΝΩΜΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΙΣ APOPSEIS.COM

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: