Όλοι οφείλουμε σεβασμό στις προσπάθειες της Ομογένειας των Ην. Πολιτειών για την Κύπρο




Του Νίκου Αντωνιάδη* – Νέα Υόρκη

Ένα από τα πρώτα πράγματα που είχα διακρίνει ερχόμενος στη Νέα Υόρκη, ήταν η απουσία πολιτικού χρώματος των ανθρώπων της, των συμπατριωτών μας που ζουν εδώ. Φυσικά και ο καθένας έχει την (πολιτική) προτίμηση του, άλλωστε αυτό είναι μέρος της Δημοκρατίας.

Όμως, η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων και ειδικά των Ομογενειακών παραγόντων που κινούν τα νήματα για να «κινηθεί» με τη σειρά του ο Λευκός Οίκος και το Καπιτώλιο, προς όφελος της πατρίδας μας, δεν σκέφτεται αριστερά, δεξιά, κέντρο, κ.λ.π.. Σκέφτεται με έναν και μόνο κοινό τρόπο, ότι δηλαδή «στην πατρίδα μας έγινε εισβολή και είναι υπό κατοχή», και υπάρχει ένας και μόνο στόχος, αυτός της επιστροφής στην Αμμόχωστο, στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στον Απόστολο Αντρέα.

Πολλοί πλέον το θεωρούν «ρομαντικό», όμως αυτοί οι άνθρωποι που ζούνε στην χώρα του Μάρτιν Λούθερ Κινκ, του ανθρώπου που «είχε ένα όνειρο», το Αμερικανικό όνειρο, δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι λιγότερο από μια ελεύθερη πατρίδα, βασισμένη στα πρότυπα της πραγματικής ελευθερίας, της ισότητας, των ίσων ευκαιριών, μακριά από στρατεύματα και εγγυήσεις.

Είχα την τιμή και τη χαρά να προσκληθώ από την ΠΣΕΚΑ (Παγκόσμια Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα) και τον Πρόεδρο της, Φίλιπ Κρίστοφερ, για να παραστώ στο 33ο Ετήσιο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον, 6-8 Ιουνίου, και να δω από πρώτο χέρι «τι γίνεται». Ναι, ξέρω πως πολλοί λένε συχνά «ε, κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια»! Όμως, αν δεν είχαμε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, θα είχαμε την ίδια Κυπριακή Δημοκρατία που έχουμε τώρα; Θα μπορούσαμε να πάμε (στην μοιρασμένη αλλά ακόμη ανεξάρτητη Δημοκρατία της Κύπρου μας) για διακοπές ή για να δούμε τους ανθρώπους μας;

Αμφιβάλλω!

Όταν ο δεύτερος τη τάξη, Δημοκρατικός, μέλος του Κογκρέσου, Brad Sherman (House Foreign Affairs Committee) λέει πως: «Η Τουρκία δεν αξίζει καμιάς βοήθειας», όταν το μέλος του Κογκρέσου, Grace Meng αναφέρει πως «δεν θα σταματήσουμε μέχρι ο Ερντογάν να αποσύρει τα στρατεύματα του από την Κύπρο», όταν όλοι αυτοί ακούνε από το στόμα του Φίλιπ Κρίστοφερ, του Νίκου Μούγιαρη, του Έντυ Ζεμενίδη, του Τάσου Ζαμπά, του Κυριάκου Παπαστυλιανού και τόσων άλλων συμπατριωτών μας που διαμένουν στις ΗΠΑ (συγχωρέστε με υπάρχουν και αρκετοί άλλοι που παλεύουν προς αυτή την κατεύθυνση), να μιλούνε ξανά και ξανά για «εισβολή και κατοχή της πατρίδας μας από την Τουρκία», για «βαρβαρότητα» των Τούρκων, μια βαρβαρότητα που «κτύπησε» και την πόρτα του Λευκού Οίκου (έξω από την Πρεσβεία της Τουρκίας), με τα γνωστά γεγονότα των μπράβων του Ερντογάν να κτυπούνε του Κούρδους που πήγαν ειρηνικά να διαδηλώσουν, όταν ακούνε ξανά και ξανά πως πρέπει να φύγει και ο τελευταίος στρατιώτης από την Κύπρο, όταν μιλάνε και ξαναμιλάνε για τις λεηλατημένες μας εκκλησίες και τους αγνοούμενους μας, τότε πως μπορούμε να είμαστε αγνώμονες για όλη αυτή την προσπάθεια που κάνουν αυτά τα 43 χρόνια;

Όταν ακούμε από μέλη του Κογκρέσου, όπως η Ρεπουπλικανή  Ileana Ros-Lehtinen, η Δημοκρατική Carolyn Malone, ο Gus Bilirakis κ.ά. να μιλάνε ξανά και ξανά για «ειρήνη στην Κύπρο», και παράλληλα να ετοιμάζουν επιστολή-ψήφισμα για όσα διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια των «Τουρκικών βιαιοτήτων» έξω από την Πρεσβεία της Τουρκίας αλλά και να μιλάνε για «ενίσχυση των διαπραγματεύσεων, πλήρη ανεξαρτησία, χωρίς στρατεύματα» και την Αμερικανίδα Πρέσβη της Κύπρου, Kathleen Doherty, να αναφέρει με τον πιο επίσημο τρόπο πως: «οι ΗΠΑ στηρίζουν το δικαίωμα της Κύπρου για εξορύξεις», ένα δημοκρατικό δικαίωμα της πατρίδας μας για αξιοποίηση του φυσικού της πλούτου, τότε πώς μπορούμε να μην «ευχαριστούμε» αυτούς τους ανθρώπους που τα αναδεικνύουν και παλεύουν;

Στην Κύπρο «τα» ακούμε συχνά ή μήπως κάτι τέτοιο θεωρείται πλέον «πεπαλαιωμένο»;

Ίσως στα λόγια της Ρεπουπλικανής Lee Zeldin  να κρύβεται όλη η προσπάθεια που γίνεται στην Ομογένεια: «Σας ευχαριστούμε για όλα όσα κάνατε όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο για την Κύπρο αλλά και για όλες τις προσπάθειες σας για την εξάλειψη της βίας και για το καλό των ΗΠΑ και του κόσμου». Με την Δημοκρατική Nita Lowey να «φωτογραφίζει» ξεκάθαρα την Τουρκία λέγοντας:

«Η γιαγιά μου, μου είπε πως αν δεν έχω κάτι καλό να πω για κάποιον να μην το πω»! (εννοώντας τον Ερντογάν και την Τουρκία)

Η Κύπρος, η Πολιτεία, οι συμπατριώτες μας, πρέπει επιτέλους να πουν, να αναγνωρίσουν αυτό το «καλό». Να το αναγνωρίσουν ενώ είναι «εκεί», και όχι μόνο «όταν έρχονται εδώ κάτω». Ένα «ευχαριστώ» γιατί κάποιοι άνθρωποι, με προσωπικά έξοδα, με προσωπικό χρόνο, και για 43 ολόκληρα χρόνια, με την καρδιά του “Παγκύπριου” (ποδόσφαιρο, πολιτιστικά, θέατρο, μουσική, κλπ), με το HALC, με το Federation, με την ΠΣΕΚΑ (φυσικά) αλλά και τους τόσους άλλους οργανισμούς, μας έχουν κρατήσει στη ζωή, «γαργαλώντας» τις ρίζες της γης (του Λευκού Οίκου και του Καπιτωλίου)!

«Πριν φύγουν οι γονείς μου για το μεγάλο ταξίδι, τους είχα δώσει την υπόσχεση πως θα συνεχίσω να παλεύω μέχρι να επιστρέψουμε. Ο πατέρας μου αρνείτο να φύγει μέχρι να πάει πίσω στην Κερύνεια»!

Λόγια ψυχής του ίδιου του Προέδρου της ΠΣΕΚΑ, Φίλιπ Κρίστοφερ, που δεν θα μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορο τον Ελληνοαμερικανό προσωπάρχη του Ντόνταλντ Τραμπ, Reince Prienbus, ο οποίος, στην παρουσία και του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Νίκου Αναστασιάδη, (κατά τη διάρκεια δείπνου που δόθηκε από την ΠΣΕΚΑ, που τους τίμησε), φεύγοντας από την εκδήλωση, είχε αναφέρει στο Φίλιπ Κρίστοφερ:

«Θα αγκαλιάσω το Κυπριακό»!

Όχι, δεν ζω με ψευδαισθήσεις, δεν αναμένω πως «ως δια μαγείας», ο Reince θα μπει στο Λευκό Οίκο και θα αλλάξει την ιστορία σε ένα λεπτό. Αλλά είναι ανθρωπίνως αδύνατον να μην λάβει υπόψιν την υπόσχεση του Φίλιπ, να τη μεταφέρει στον Τραμπ, μια υπόσχεση που αν μη τι άλλο, ίσως προλάβει μια «νέα» ζημιά, γιατί όχι και «να διορθώσει μια ζημιά»; Μια υπόσχεση που ο Φίλιπ και οι άλλοι συμπατριώτες μας μεταφέρουν ξανά και ξανά (ναι, και μπράβο, «πάλι τα ίδια»)!

Θα ήθελα να κλείσω με ένα μήνυμα, το οποίο βγαίνει μέσα από κάποια λόγια του Φίλιπ Κρίστοφερ στο Συνέδριο της ΠΣΕΚΑ, το 2015 («πάλι τα ίδια και τα ίδια»):

«Έχουμε χάσει το δρόμο της λύσης του κυπριακού προβλήματος» και αναφερόμενος στην έλλειψη ενότητας στο εσωτερικό, δήλωσε πως: «7 πολιτικοί ηγέτες παρουσίασαν 7 διαφορετικές γνώμες»!

Ναι, χίλιες φορές «τα ίδια και τα ίδια που κρατάνε την πατρίδα μας και την Κυπριακή Δημοκρατία ζωντανά» παρά «τα ίδια και τα ίδια που διακυβεύουν την ίδια μας την πατρίδα, την ενότητα του λαού, την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία»!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ! Συνεχίστε με τα «ίδια και τα ίδια»!

  • Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας
  • (Πολιτική Ανταγωνιστικότητα και Απόδοση) Μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων (AAPC)
  • https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/

 

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: