Πόλεμος κατά διαπλοκής: Το πολιτικό σύστημα μέρος του προβλήματος, δεν μπορεί να δώσει λύσεις
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Δεν πείθει το πολιτικό προσωπικό της Κύπρου όταν εξαγγέλλει κάθαρση και πόλεμο με τη διαπλοκή. Δεν πείθονται οι πολίτες όταν παρακολουθούν κινήσεις για καταπολέμηση της διαφθοράς, όταν η σαπίλα αυτή στηρίχθηκε πρωτίστως στις δομές του πολιτικού συστήματος. Ποιος μπορεί να πείσει τους πολίτες ότι θα μπορέσει να καθαρίσει τον «στάβλο του Αυγεία» όταν ανεχόταν για χρόνια σαθρές καταστάσεις στους μηχανισμούς του κράτους και στις δομές του ίδιου του πολιτικού συστήματος;
Η κάθαρση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως προεκλογικό χαρτί. Κανείς, που είναι μέρος του κυπριακού συστήματος, δεν μπορεί να ανατρέψει τα κακώς έχοντα καθώς τα ανέχθηκε διαχρονικά. Κανείς δεν μπορεί να σπεύδει με μορφή… αγίου να σηκώνει παντιέρα κάθαρσης. Ο πόλεμος κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς δεν μπορεί να εντάσσεται στους προεκλογικούς σχεδιασμούς για την υφαρπαγή ψήφων. Κι αυτό αφορά όλους. Το πολιτικό σύστημα είναι μέρος του προβλήματος. Το πιο… λαμπρό παράδειγμα, το αποχετευτικό της Πάφου, όπου αποδείχθηκε η εμπλοκή όλων των παραδοσιακών κομμάτων.
Στην Κύπρο υπήρξε μια ελίτ που ενίοτε θεωρούσε πως η χώρα, η κοινωνία τους χρωστά. Τους χρωστά επειδή… έχουν προσφέρει στην πατρίδα. Έχουν να λαμβάνουν μονίμως για μια προσφορά, που οι ίδιοι υποστηρίζουν πως έκαναν προς την πατρίδα, η οποία δεν τεκμηριώνεται. Άλλωστε, η προσφορά προς την πατρίδα δεν είναι συναλλαγή, δεν είναι οικόπεδο που δίνεται αντιπαροχή.
Η διαπίστωση είναι διαχρονική. Σε μια χώρα με τόσα και τόσα προβλήματα, έχει θριαμβεύσει, δυστυχώς, η λαμογιά. Το επιβεβαιώνει και η ύπαρξη τόσων «επωνύμων» στις φυλακές, αν και οι περισσότεροι ένοχοι προφανώς και κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Τα δικαστήρια απέδειξαν, σε υποθέσεις που έχουν παρουσιαστεί ενώπιόν τους, πως οι μίζες ξεπερνούσαν σε πολλές περιπτώσεις το κόστος ενός έργου. Όπως αναφέρθηκε, τα εξτραδάκια χρεώνονταν για να βολευτούν οι μεσάζοντες. Άλλωστε αυτά τα πληρώνουν τα κορόιδα, που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους.
Κάθε φορά που εξαγγέλλεται πόλεμος κατά της «διαπλοκής και της διαφθοράς», οι πολίτες δεν πιστεύουν στο αποτέλεσμα. Δεν θεωρούν πως θα προχωρήσει, θα φθάσει «το μαχαίρι στο κόκαλο» (άλλη μια ρήση που έγινε του συρμού στην Κύπρο).
Έχουμε πολλές φορές ακούσει το παραμύθι αυτό από όλους. Το αποτέλεσμα είναι –σχεδόν– το ίδιο. Η ρήξη με τη διαπλοκή και τη διαφθορά μπορεί να γίνει μόνο με ρήξεις. Μπορεί να γίνει με μια επανάσταση, που θα φέρει τα πάνω-κάτω. Μόνο με έργα μπορεί να αλλάξει η εδραιωμένη αντίληψη των πολιτών για το πολιτικό σύστημα. Κόμματα και πολιτικοί έχουν «καλομάθει» στους φακέλους και στα μαυροσάκουλα. Ακόμη και μετά την οικονομική κρίση το φαινόμενο αυτό δεν εξαφανίστηκε. Είναι το οξυγόνο τους, το οποίο τους διατηρεί εν ζωή.
Δυο θεσμοί, ομολογουμένως, έχουν διαφοροποιήσει τη γενική εικόνα. Ο Γενικός Εισαγγελέας και ο Γενικός Ελεγκτής. Γι’ αυτό και τα μουρμουρητά και η υπόσκαψή τους.
Το θέμα θα μπορούσε να απλοποιηθεί, φτάνει να λειτουργήσουν ενιαία οι μηχανισμοί του κράτους: Έρευνα, αποτέλεσμα και τιμωρία. Αυτό το τρίπτυχο για να πετύχει θα πρέπει να μην παρεισφρέουν οι κήρυκες του απροσανατολισμού, οι οποίοι, με εξάρσεις και με την παραγωγή εξαγγελιών, θα επιδιώκουν να αποφευχθεί το αποτέλεσμα.