Ψάχνοντας στα σκουπίδια: Το πολιτικό σύστημα της Κύπρου και η κοινωνία πειραματόζωο




Του Κώστα Βενιζέλου

Τι μπορεί να αλλάξει σε μια χώρα όπου ο καθένας οχυρώνεται πίσω από το μικρό ή το μεγάλο του βασίλειο και διεκδικεί «κεκτημένα» σε βάρος των υπολοίπων;

Πώς μπορεί η κοινωνία, μετά τα όσα βίωσε με το μνημόνιο, τα κουρέματα καταθέσεων, να ανέχεται τους βολεμένους της ΠΑΣΥΔΥ να αξιώνουν να πληρώνουμε όλοι οι υπόλοιποι τις εισφορές των δημοσίων υπαλλήλων για το ΓΕΣΥ; Κι αυτό το θράσος από πού πηγάζει; Από την ανεκτικότητα της κοινωνίας, που θυμώνει αλλά δεν αντιδρά. Από τα χάδια που δέχονται από το πολιτικό σύστημα που επιμένει σε λογικές πελατειακών σχέσεων.

Οι πολιτικοί και η πολιτική δεν κατάφεραν να νικήσουν τις πελατειακές σχέσεις, τις νοοτροπίες του παραγοντισμού, τον λαϊκισμό, για αυτό και ακούγονται φωνές του τύπου «να πληρώσουν άλλοι για εμάς». Εξήγηση δεν δίνεται για το θράσος που εκπέμπεται. Έχουν, άλλωστε, συνηθίσει στη σιγουριά της απασχόλησης, τη σιγουριά του μισθού και των ωφελημάτων, του καλού ωραρίου. Όλα αυτά τα προνόμια συντηρούνται διαχρονικά και διασφαλίζονται μέσα στη δύναμη της ψήφου. Ως να έχουν διπλή ψήφο επειδή, όντως, εξασφάλισαν περισσότερα προνόμια και δικαιώματα. Αυτή τη φορά υπήρξαν, και πρέπει να σημειωθεί τούτο, απαντήσεις από κόμματα, που αντέδρασαν στην απαίτηση της ηγεσίας της ΠΑΣΥΔΥ.

Σημειώνεται, ωστόσο, με ενδιαφέρον η… ενδιάμεση πρόταση του ΔΗΚΟ, που υποβλήθηκε προφανώς στη λογική του… κρατώ και τα δυο σχοινιά. Άλλωστε, το ΔΗΚΟ στα χρόνια της δυναστείας του «φόρτωσε» τη Δημόσια Υπηρεσία με πολλούς «δικούς» και δύσκολα τώρα μπορεί να τους κακοφανίσει.

Σε αυτή τη χώρα δύσκολα μπορούν να αλλάξουν νοοτροπίες γιατί βολεύουν πολλούς. Το πολιτικό σύστημα, ξεθωριασμένο και απαξιωμένο, επιμένει στις πρακτικές του παρελθόντος. Με πελατειακούς όρους η άσκηση… πολιτικής και τα αλληλοκαρφώματα. Ακόμη και τις μπαγαποντιές τις θεωρούν ως «κεκτημένο» και απόρροια της «προσφοράς στον τόπο». Όποτε προκύψει εναντίον τους μια ιστορία και δημοσιοποιηθεί αρχίζει το κυνήγι των μαγισσών. Ξεκινά ο πόλεμος αλληλοεξόντωσης. Είναι πλέον σύνηθες, ο καθένας να ψάχνει στα σκουπίδια των άλλων και ποτέ στα δικά του. Ξεχνούν πως έχουν την ίδια μυρωδιά. Παρακολουθούμε διαμάχες, κοκορομαχίες, που κατάληξη θα έχουν τον ανταγωνισμό για το ποιος θα βγάλει στη φόρα τα… άπλυτα του άλλου.

Δεν πρέπει να διερωτάται κανείς γιατί όποτε δημοσιοποιηθεί ένα θέμα για το οποίο ελέγχεται πολιτικό πρόσωπο, βλέπουν το φως και άλλες καταγγελίες. Ξαφνικά και από το πουθενά. Τούτο προφανώς γίνεται για να υπάρξει σύγχυση και αποπροσανατολισμός. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν αλλάζει. Στη συνείδηση των πολιτών τσουβαλιάζονται όλοι, δικαιολογημένα ή μη, και απαξιώνονται καθολικά. Η απαξίωση αυτή, όμως, δεν οδηγεί σε ανατροπές.

Να μην ξεχνάμε πως είναι η ίδια η κοινωνία που δέχεται αδιαμαρτύρητα να γίνεται πειραματόζωο. Και στο Κυπριακό με τις περίεργες ρυθμίσεις ενός μοντέλου διακρίσεων και διαχωρισμού και στην οικονομία με τη δοκιμή του κουρέματος και της ισοπέδωσης. Το ότι επέζησε η χώρα δεν σημαίνει τίποτε. Ούτε πως το πολιτικό σύστημα ανακυκλώνεται μέσα από τη μιζέρια του και ενίοτε μέσα από τις μίζες.

Σκίτσο του ΤΑΣΟΥ ΛΟΥΚΑΙΔΗ
Σκίτσο του ΤΑΣΟΥ ΛΟΥΚΑΙΔΗ

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: