Στο Κυπριακό έμεινε το «πράσινο μίλι»: Αγώνας δρόμου για να αντιμετωπιστούν οι κατακτητές
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Γιώργου Περδίκη
Καθώς μπήκε ο νέος χρόνος, η προσοχή των περισσότερων Κυπρίων είναι στραμμένη στις εξελίξεις των συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού. Είναι ολοφάνερο ότι «έχει κυλήσει πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες» ή όπως λέμε στην Κύπρο, «μπήκε το νερό στο αυλάκι».
Κατά την άποψή μου, το 2017 με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα είναι η καθοριστική χρονιά για την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της «διάσκεψης για την Κύπρο» στη Γενεύη, εκεί σίγουρα θα καθοριστεί, τελεσίδικα, η κατάληξη στην υπόθεση των δικοινοτικών συνομιλιών που χρονολογούνται από τις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι θα είναι το τελευταίο μίλι. Άλλοι πάλι ότι θα είναι το «το πράσινο μίλι», τα λίγα μέτρα από το κελί των μελλοθανάτων μέχρι την ηλεκτρική καρέκλα («The Green Mile» ταινία με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς).
Ό,τι κι αν συμβεί τελικά μέσα στο 2017, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε κοσμοϊστορικές εξελίξεις στο Κυπριακό. Κατά την άποψή μου είναι πολύ δύσκολο -σχεδόν αδύνατο- όπως έχει διαχειριστεί το θέμα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, να προκύψει συμφωνία για λύση του Κυπριακού που να έχει την άνετη υποστήριξη των Ελληνοκυπρίων. Για να είμαστε δίκαιοι με αυτόν, η μεγαλύτερη ευθύνη χρεώνεται στον Ερντογάν. Γιατί; Γιατί απλώς δεν αποδεικνύεται -τηρουμένων των αναλογίων- ο Γκορμπατσώφ της Τουρκίας. Δεν είναι ο ηγέτης που θα αποφασίσει να εγκαταλείψει η χώρα του τον παλιομοδίτικο μεγαλοϊδεατισμό και την επεκτατική πολιτική έναντι των γειτονικών χωρών.
Υπάρχει για παράδειγμα κανείς που πιστεύει ότι η επανένωση της Γερμανίας θα γινόταν ποτέ, χωρίς τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε -λίγες μέρες πριν- η επίσκεψη Γκορμπατσώφ στην Ανατολική Γερμανία; Μόνο όταν η Σοβιετική Ένωση αποφάσισε να αφήσει ελεύθερους τους Ανατολικογερμανούς να κινηθούν «κατά το δοκούν», έπεσε το τείχος του Βερολίνου.
Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό πρέπει να συμβεί στην Κύπρο. Μόνο εάν χαλαρώσει το κεφαλοκλείδωμα της Τουρκίας επί της Κύπρου, μπορούμε να ελπίζουμε σε μια στοιχειωδώς δίκαιη λύση του Κυπριακού. Μόνο μια περεστρόικα (μεταρρύθμιση) της Τουρκίας μπορεί να ενώσει την Κύπρο. Η ιδέα άλλωστε δεν είναι καινούργια. Είναι η ίδια ιδέα που υποστηρίζει την πολιτική της Κύπρου και της Ελλάδας υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όλα αυτά όμως φαντάζουν σήμερα πολύ μακρινά και απρόσιτα. Αφού λοιπόν η Τουρκία δεν φαίνεται να μεταρρυθμίζεται σε ένα ειρηνικό, μη επιθετικό, μη επεκτατικό κράτος, τότε η άλλη επιλογή είναι η υποταγή στα στρατηγικά της σχέδια. Κάπως έτσι σκέφτονται και στο Προεδρικό. Είναι η λογική όπου για να αποφύγεις την πιθανότητα ενός βίαιου βιασμού, επιλέγεις τον απλό βιασμό, την παράδοση. Σε μια τέτοια περίπτωση μια άλλη μεταρρύθμιση είναι αναγκαία.
Με λίγα λόγια πρέπει να ετοιμαζόμαστε για τη μετατροπή της χώρας μας σε κάτι άλλο, πολύ διαφορετικό από μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα. Δηλαδή τη μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο της Τουρκίας, απόλυτα ελεγχόμενο από την τουρκική εξωτερική πολιτική (και τα οικονομικά συμφέροντα) κατά το πρότυπο του ψευδοκράτους. Μπορεί αυτή η «μεταρρύθμιση» να μην επηρεάζει τάχα την καθημερινότητά μας (όπως συχνά λέγεται από τους κυβερνώντες) αλλά είναι σίγουρα μια νέα κατάσταση πραγμάτων, με την οποία προφανώς -διά της δικής μας βούλησης- θα πρέπει να συμβιβαστούμε.
Αν πάλι -έχοντας υπόψη τα πιο πάνω- καταλήξουμε σε μια νέα άρνηση σε σχέδιο συμφωνίας στο Κυπριακό, έχουμε ενώπιόν μας μια άλλη αναγκαία μεταρρύθμιση. Οι συνθήκες που θα δημιουργηθούν από μια ενδεχόμενη νέα απόρριψη, θα επιβάλλουν τη μεταρρύθμιση θεσμών, δομών και πολιτικών, που επιτέλους θα μετατρέψουν την Κύπρο σε ένα μικρό, σύγχρονο δυναμικό κράτος, με ισχυρούς σύμμαχους, ικανό να αντιμετωπίσει την όποια απειλή της Τουρκίας. Όπως και να το δούμε λοιπόν, το 2017 είναι η χρονιά της «μεγάλης μεταρρύθμισης». Απομένει να δούμε ποια ακριβώς «μεγάλη μεταρρύθμιση» θα μας φέρει το 2017.