Τριτοκοσμικά και μυωπικά, της υπερβολής και των μύθων: Ο Κληρίδης έγινε …αεροδρόμιο!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Ολα τα έχει η Μαριορή, οι καυγάδες για τη μετονομασία του Αεροδρομίου Λάρνακας της έλειπαν. Και φάνηκε στον απόηχο πως ο καυγάς ήταν το φάρμακο για τους συνήθεις υπόπτους, του διπολισμού, και όχι για την κοινωνία, που έχει σοβαρότερα προβλήματα για να ασχολείται.
Η απόφαση της μετονομασίας επιβεβαιώνει πως ζούμε στη χώρα της υπερβολής, με τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά και μυωπική αντίληψη των ζητημάτων. Καθώς έχουν βαπτίσει διαχρονικά δρόμους, λεωφόρους, στάδια, καντούνια, πλατείες, με τα ονόματα πρώην αξιωματούχων, έχουν ταράξει τον κόσμο στο κόψιμο κορδέλας και αγνοούν το προφανές. Πως όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Δεν τιμάται κανένας αποθανών πρώην πρόεδρος, υπουργός κ.λπ. με τέτοιες ενέργειες, αλλά αυτός που πρωταγωνιστεί. Αυτός που το αποφάσισε θα απευθύνει χαιρετισμό, θα καθίσει στην πρώτη σειρά των… επισήμων.
Το θέμα δεν είναι το πρόσφατο, με το Αεροδρόμιο Λάρνακας, για το οποίο βρήκαν ευκαιρία τα δυο μεγάλα κόμματα να σφαχτούν (εάν το γνώριζε ο Γλ. Κληρίδης πριν πεθάνει ότι θα του έδιναν την ονομασία του αεροδρομίου θα τους βαρούσε με το μπαστούνι του. Αυτό είναι σίγουρο). Το πρόβλημα είναι η υπερβολή που κυνηγά διαχρονικά αυτή τη χώρα, στην οποία υπάρχει ανταγωνισμός στα μικρά και αφήνονται στο ράφι τα μεγάλα και ουσιαστικά. Οι ενοχές των εκάστοτε διαχειριστών νομίζουν ότι ανταλλάσσονται με την «απόδοση τιμών». Δεν ανατρέχουν στην πολιτική σκέψη των τιμηθέντων, ούτε σε πράξεις τους, αλλά επιχειρούν να έχουν δικό τους όφελος. Τι σημασία έχει, για παράδειγμα, να υπάρχουν δεκάδες δρόμοι που φέρουν το όνομα του ενός ή του άλλου αποθανόντος, όταν πλέον στη συνείδηση του πολίτη ταυτίζονται μόνο με πλατείες, γήπεδα και μνημόσυνα, και όχι με πολιτικές;
Στην Κύπρο τα προβλήματα κρύβονται κάτω από το χαλί και σκεπάζονται από τις υπερβολές. Συντηρείται διαχρονικά –πολύ πριν την ανεξαρτησία– μια μυθοπλασία για πρόσωπα και γεγονότα τα οποία αποτελούν άβατο. Δεν τα αγγίζει κανείς, γιατί υπάρχει μια «ιστορική αλήθεια» που καθορίζεται από τις ανάγκες μιας ολόκληρης κοινωνίας να ζει σε ψευδαισθήσεις και να χάνεται σε μυθοπλασίες που την αποτρέπουν να ξεφύγει από το τέλμα και τα συνεχιζόμενα αδιέξοδα.
Η υπερβολή κυνηγά ως ο δεύτερος κακός εαυτός την πολιτική ζωή. Ο πρώτος κακός εαυτός; Η μετριότητα μαζί με την ακινησία. Η υπερβολή, βεβαίως, αφορά και την καθημερινότητα του πολίτη που αρέσκεται στην επιδειξιμανία, που είναι αποτέλεσμα συνδρόμων στέρησης. Στη χώρα, λοιπόν, της υπερβολής, παρακολουθούμε σκηνές απείρου κάλλους. Θα συνεχίσουν να μας ζαλίζουν οι κομματικοί ανταγωνισμοί για τα ήσσονος σημασίας ζητήματα, τη στιγμή που ένα ολόκληρο σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει, για παράδειγμα, για να αποτρέψει μια φονική πυρκαγιά; Αυτό, τελικά, είναι το σπορ στο οποίο αποδίδουν καλύτερα.