Hλίας Δημητρακόπουλος, ο ασυμβίβαστος Ελληνας δημοσιογράφος: In Memoriam
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΠΑΠΑΡΣΕΝΟΥ*
Γνώρισα τον Ηλία Δημητρακόπουλο στο τέλος της δεκαετίας του ’70, όταν εργαζόμουν στο γραφείο Tύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον και αυτός ήταν ανταποκριτής της «Μακεδονίας» στην αμερικανική πρωτεύουσα, προς το τέλος μιας σημαντικής σταδιοδρομίας, που είχε ξεκινήσει το 1950 από την «Καθημερινή».
Εκτοτε κράτησα τακτική επαφή μαζί του, όταν μετακινήθηκα σε άλλα πόστα στο εξωτερικό. Τον Οκτώβριο 2006, στο τέλος της δεύτερης θητείας μου στην αμερικανική πρωτεύουσα, με προσκάλεσε για ένα αποχαιρετιστήριο ποτό στο αγαπημένο του ξενοδοχείο, το Fairfax. Ο ίδιος δεν έπινε αλκοόλ, αλλά μια κόκα κόλα διαίτης. Στην έξοδο γλίστρησε στα σκαλιά του ξενοδοχείου. Τον μετέφερα στο νοσοκομείο του Τζορτζτάουν, όπου διαπιστώθηκε κάταγμα του ισχίου του. Μετά την εγχείρησή του άρχισε ο σωματικός κατήφορος ενός ανδρός που μέχρι τότε διέθετε μια ανεξάντλητη ενέργεια. Την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα στην Ουάσιγκτον τον Ιούνιο 2014, στον οίκο ευγηρίας όπου ζούσε μόνος, συντροφιά με αναμνήσεις και πολλά χαρτιά, έδειχνε φανερά καταβεβλημένος.
Ο Elias, όπως ήταν γνωστός στους φίλους του στην Αμερική, ήταν μαχητικός, αυστηρός, ασυμβίβαστος, γενναίος και με προσωπικό κόστος δεν δίστασε να συγκρουσθεί με τους ισχυρούς της εξουσίας στην Ελλάδα και στην Αμερική, όταν αυτό επέτασσε ο κώδικας αξιών του. Σφοδρός πολέμιος της ελληνικής χούντας στην Ουάσιγκτον, όπου διέφυγε τον Οκτώβριο 1967, με όπλο τις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις και το εντυπωσιακό δίκτυο γνωριμιών του, κινητοποίησε αποτελεσματικά, πολλές φορές μόνος του, δημοσιογράφους, βουλευτές και γερουσιαστές κατά της δικτατορίας και της αμερικανικής πολιτικής που τη στήριζε, υπέρ της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην Ελλάδα και εναντίον της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Στην πορεία απέκτησε εχθρούς στην Αμερική και στην Ελλάδα, ήταν κόκκινο πανί για την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, την κυβέρνηση Νίξον και τον ΥΠΕΞ Κίσινγκερ. Με τόλμη αντιμετώπισε και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, για να υπερασπισθεί την υπόληψή του από συκοφαντίες που διαδίδονταν εις βάρος του, και δικαιώθηκε.
Θυμάμαι με πόση ικανοποίηση εξιστορούσε την απονομή του παρασήμου του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια σε αναγνώριση του αγώνα του υπέρ της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Στην τελετή που διοργάνωσε τον Ιανουάριο 2008 στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον ο πρέσβης Αλέξανδρος Μαλλιάς, περιστοιχιζόταν από φίλους του, όπως ο πρώην γερουσιαστής και δημοκρατικός προεδρικός υποψήφιος το 1972 Τζορτζ Μακ Γκόβερν και ο Βρετανός δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς. Το ίδιο δικαιωμένος αισθανόταν, όταν τα μέσα ενημέρωσης στην Αμερική και στην Ελλάδα δεν ξεχνούσαν την αντιχουντική του δράση, τη συμβολή του στην αποκάλυψη της ελληνικής πτυχής του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ και τον πολύχρονο αγώνα του για την προάσπιση της τιμής του. Αυτή η δημόσια αναγνώριση τον κρατούσε ζωντανό μέχρι το τέλος της ζωής του, ήσυχος με τη συνείδησή του ότι έπραξε το καθήκον προς την πατρίδα του και την ερευνητική δημοσιογραφία.
Ο Δημητρακόπουλος ήταν μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών και ντοκουμέντων για πρόσωπα, καταστάσεις και πολιτικές που επηρέασαν την Ελλάδα και τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα. Διατηρούσε ογκώδες αρχείο, ιδίως για ό,τι αφορούσε τον ίδιο, και ενδιαφερόταν για την υστεροφημία του. Επιθυμούσε πολύ να γραφεί ένα βιβλίο για τη ζωή του, μια και ο ίδιος δεν το επιχείρησε ποτέ. Αυτή η επιθυμία του φαίνεται ότι θα ικανοποιηθεί μετά θάνατον, με την έκδοση της βιογραφίας του στην Αμερική.
- Ο κ. Αχιλλέας Παπαρσένος είναι πρώην σύμβουλος Τύπου και Επικοινωνίας, Ζυρίχη.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή – www.kathimerini.gr