Μπαμπάς αριστερός ή δεξιός;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της Φένιας Ρουγκούνη*
Η αριστερή μυθολογία θέλει τους Ελασίτες ηρωικούς, φιλάλληλους και πατριώτες. Η δεξιά, αντίθετα, τους προτιμά σφαγείς, αιμοδιψείς και μισανθρώπους. Εγώ είμαι κόρη Ελασίτη. Ο πατέρας μου θυσίασε μια λαμπρή καριέρα για την Αντίσταση.
Τον θυμάμαι έναν άνδρα ευγενικό, φιλομαθή, διακριτικό. Όταν ήμουν πέντε χρονών, αποφάσισε να εκποιήσει έναν πίνακα εξέχοντος Έλληνα ζωγράφου, κειμήλιο οικογενειακό, για να μου εξασφαλίσει την εκπαίδευση που έκρινε απαραίτητη. Θα μπορούσε με το αντίτιμο να αγοράσει ένα διαμέρισμα στην οδό Μαυρομματαίων. Το αρνήθηκε. Έτσι, αντί για τούβλα και μπετά, τα χρήματα επενδύθηκαν σε αγγλίδες, γαλλίδες, δασκάλους μουσικής, μαθήματα, ταξίδια. Στην περιπέτεια της εκπαίδευσής μου, αγέρωχος άρχων η μαμά μου. Κόρη προσφύγων από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας, έχοντας μεγαλώσει με τους θρήνους για τα απωλεσθέντα στην μακρινή γη της Ιωνίας, ουδόλως ενδιαφερόταν για ιδιοκτησίες και νέα αποκτήματα. Το φόρτε της ήταν ο ρεαλισμός και μότο της «μοναδική μας περιουσία είναι το όνομά μας και τα πτυχία μας».
Οφείλω να πω ότι με τα χρόνια, ζώντας μ’ ένα πατέρα αριστερό, κατάλαβα ότι ένας ιδεολόγος αυτής της κατεύθυνσης, έχοντας πάντα στο μυαλό του σαν κέντρο αναφοράς την κοινωνία, την πάλη των τάξεων, την πάλη των ιδεών, τα μεγάλα διακυβεύματα, έχει αδύναμη εγρήγορση όταν βρίσκεται μπροστά στη θεματική της μικροκλίμακας, στα τετριμμένα της απλής καθημερινότητας. Μπορεί να λυπάται ειλικρινά γιατί υποφέρει από έλλειψη νερού η Αφρική, αλλά και να αδιαφορεί εξίσου ειλικρινά για τη διαρροή του πλυντηρίου ή την καμμένη για βδομάδες λάμπα στην κουζίνα. Αντίθετα, ένας δεξιός δύσκολα χάνει τον ύπνο του για τα δεινά της Αφρικής, αλλά πολύ εύκολα και πρόθυμα θα ξενυχτήσει για να φιξάρει πρίζες, λάμπες και διακόπτες. Καμμιά ρωγμή δεν θα αφήσει να τσαλακώσει την ευταξία του μικρού νοικοκυριού του. Και μαζί μ’ αυτό, το μικρο-σύμπαν του από ξαδέρφια, μπατζανάκηδες, κουμπάρους είναι ο κόσμος όλος.
Σκέφτομαι συχνά, ανατρέχοντας στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία, δύο διάσημους πατεράδες, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Υπόδειγμα πατέρα ο συντηρητικός, υπόδειγμα εραστή ο σοσιαλιστής. Αν έχω κάποια συμπάθεια για τους απογόνους Παπανδρέου, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μοιάζει να μεγάλωσαν κάπως μοναχικά, διεκδικώντας μάταια μιαν αγάπη από έναν ένδοξο γεννήτορα, τον οποίο λάτρεψαν και μίσησαν συγχρόνως τόσοι πολλοί.
Στον πατέρα μου χρωστώ την παιδεία μου, αλλά στη μάνα μου χρωστώ τα πτυχία μου. Τώρα, στην ωριμότητά μου, τολμώ ένα μικρό ηθικό δίδαγμα: Η αριστερά, ως εξουσία, για να κυβερνήσει και ν’ ασκήσει διοίκηση, εν ολίγοις, για να κερδίσει τίμια το ψωμί της και να κολλήσει τα ένσημά της, πρέπει στις αποσκευές της, μαζί με τα υψηλόφρονα και τα οραματικά, να χωρέσει και άλλα ρούχα, λιγότερο ευγενή, ραμμένα από τον άσημο οίκο ραπτικής «Καθημερινότητα και ταπεινές δουλείες».
* Η Φένια Ρουγκούνη έχει σπουδάσει αγγλική λογοτεχνία, νομικά και μάνατζμεντ και σήμερα εργάζεται στο Συνήγορο του Πολίτη.