Παράλογο κοσμοθέατρο ο κόσμος της τηλέόρασης




Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Αν θέλει κάποιος να αισθανθεί λίγο καλύτερα δεν έχει παρά να κλείσει την τηλεόραση. Δεν είναι δυνατόν τα δελτία ειδήσεων, πέρα από τις επαναλαμβανόμενες εικόνες και τις πληροφορίες και την κατατρομοκράτηση για το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων και αν θα προκύψει έντιμη συμφωνία που θα ικανοποιεί και τις δύο πλευρές, να δημιουργούν ένα κλίμα πτώχευσης με τη «φτήνια» τους…

Ο,τι πουλάει προβάλλεται, που σημαίνει, στοχεύει στην κατανάλωση των τηλεθεατών. Οι θεατές πλέον καθορίζουν την καθημερινότητά τους απ’ ό,τι βλέπουν και ό,τι ακούνε, συνεπώς ευθύνονται κι αυτοί για τις διαστρεβλώσεις και τις παραπληροφορήσεις.

Το όποιο εντυπωσιακό γεγονός, το όποιο σκάνδαλο και συνεπώς το όποιο «μπανιστήρι» έρχεται πρώτο στη σειρά αξιολόγησης και μετάδοσης. Αυτές τις μέρες παρακολουθεί η ελληνική κοινωνική ένα αποτρόπαιο έγκλημα ενός μικρού κοριτσιού από τον πατέρα του. Εχει καταντήσει σίριαλ, όπου οι ειδικοί ψυχολόγοι σε συνεργασία με τους ψευτοδημοσιογράφους αναλύουν επιπόλαια το γεγονός, με «τσόντα» τα ναρκωτικά και την πορνεία. Θα πρέπει να είναι κανείς μαζοχιστής για να βλέπει όχι μόνο τις εικόνες, αλλά και να ακούει τη μάνα και τον πατέρα και τους διάφορους παρουσιαστές που συναγωνίζονται σ’ αυτό το παράλογο κοσμοθέατρο. Εικόνα σου είμαι και σου μοιάζω τηλεκοινωνία μου, έρχεται να πιστέψει και να εκλάβει την ψευδαίσθηση ως πραγματικότητα όποιος εκτίθεται χωρίς γνώση και περίσκεψη. Η κατάσταση είναι σοβαρή, τα τηλεοπτικά Μέσα κάνουν τη δουλειά τους ανεξαρτήτως της ζημιάς που προκαλούν. Εμείς, όμως, διά της έμμεσης συμμετοχής ως καταναλωτές του όποιου προϊόντος μάς σερβίρουν, διατηρούμε και ενισχύουμε αυτόν τον εκπεσμό. Η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα και διασταύρωση των πληροφοριών και η ελεύθερη και αντικειμενική έκφραση είναι υποχρέωση και καθήκον προς την κοινωνία.

Τα τηλεοπτικοπολιτικά παιχνίδια ερεθίζουν το ενδιαφέρον, αυξάνουν τις διαφημίσεις και τα κέρδη μέσα σε έναν ορυμαγδό αλληλοσυγκρουόμενων πληροφοριών, με γαρνιτούρα τα φουλάρια, τα κασκόλ, το στυλ, και την ίδια στιγμή χάνεται η ουσία. Σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που περνάμε γίνεται κυρίαρχος ο καλλιεργημένος φόβος και η ανασφάλεια καθηλώνει από τη μια και αγριεύει από την άλλη ακόμα και τον όποιο ψυλλιασμένο. Ξεχνάει το πώς ζει και σκέπτεται το αύριο, που θα είναι χειρότερο, και αποδέχεται την τυραννία της κάθε μέρας στο όνομα της επιβίωσης. Κυρίαρχο πρόβλημα είναι το οικονομικό, που σημαίνεται παραμερίζεται η χαρά και η απόλαυση της πεπερασμένης ζωής.

Ο έρωτας καταντάει ευχάριστη ατίμωση, αν υπάρχει, και το άγχος και η αγωνία τεστάρουν τον τρόπο αντιμετώπισης όχι μόνο των αναγκών, αλλά την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Θα έπρεπε, και είναι προτιμότερο, να πάσχουμε από ύπαρξη και να δίνουμε νόημα και αξία στη ζωή μας, παρά να πέφτουμε στην κοινωνική κατάθλιψη, που όλη αυτή η κατάσταση μας δημιουργεί. Η πολιτική έχει περιοριστεί στα οικονομικά δεδομένα. Οι ανθρωπιστικές κοινωνίες διαλύονται και αποσυντίθενται οι άνθρωποι. Αλλοτριώνονται και αποξενώνονται. Η ξενοφοβία αυξάνεται και το δηλητήριο του ρατσισμού παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Χρειάζεται η πολιτική να εμπλουτιστεί με τον πολιτισμό.

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος είναι συγγραφέας

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: