Από πειραματόζωο μοντέλο της Ε.Ε.: Ο πάτος και οι οπαδοί της όποιας λύσης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το δημοψήφισμα για το φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν: Η συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισε, αλλά μέχρι σήμερα οι ανεγκέφαλοι δεν σέβονται την ετυμηγορία του λαού
24 Απριλίου στο Γερεβάν: Ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων συνεχίζεται, μνήμη και τιμή στους νεκρούς της τουρκικής θηριωδίας, το 1915
Του Κώστα Βενιζέλου
Η Κύπρος διαχρονικά είναι μια μόνιμη περίπτωση πειραματόζωου, που δεν περιορίζεται το «εργαστηριακό μέρος» μόνο στο Κυπριακό και στα όσα προωθούνται για…λύση αλλά και στην οικονομία ( κούρεμα καταθέσεων κλπ). Για να χρησιμοποιούνται η χώρα και οι ιθαγενείς ως πειραματόζωα, σημαίνει πως υπάρχει έδαφος και πολύ περισσότερο οι αντιστάσεις είναι περιορισμένες.
Δεν μπορεί να θεωρείται τυχαίο το γεγονός ότι βιώνουμε το βιασμό των θεσμών, την ποδοπάτησή τους που δεν είναι καινούργια φαινόμενα και να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν φθάσαμε ακόμη στον πάτο. Στη διαδρομή πάτος- επιφάνεια με λάβαρο τη μετριότητα, υπάρχει πάντα η συνέχεια και είναι προς τα κάτω.
Μέσα σε αυτό το κλίμα και της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης (όχι αυτή των αριθμών και των εξαγγελιών αλλά της πραγματικής), ξεπροβάλλει μια νέα πρωτοβουλία για το Κυπριακό. Το τροπάριο λίγο πολύ γνωστό: «έφυγε ο κακός Έρογλου, ήλθε ο καλός Ακιντζί», «είναι η τελευταία ευκαιρία», «η Τουρκία είναι…στριμωγμένη». Και ένας επιπρόσθετος λόγος που προβάλλεται είναι πως η λύση θα δώσει διεξόδους και στην οικονομία. Ειπώθηκε επί τούτου και το αμίμητο ότι μόνο βλάκες δεν βλέπουν τα οικονομικά οφέλη από μια λύση. Όμως στην Κύπρο των πτεροέντων, πρέπει επιτέλους όσα λέγονται και κατατίθενται να τεκμηριώνονται.
Η σημερινή συγκυρία είναι όντως διαφορετική από προηγούμενες. Και ο Ακιντζί είναι μέρος της μεγάλης εικόνας, αλλά και η Ευρωπαία Κύπρος, που όταν συζητείται το Κυπριακό ξεχνιέται από κάποιους. Οι προοπτικές για λύση δεν απουσίαζαν τα προηγούμενα χρόνια, εκείνο που υπήρχε έλλειψη ήταν πραγματική βούληση για λύση. Και αυτό αφορά περισσότερο την Τουρκία, ίσως και κάποιους τρίτους, που έκοβαν και έραβαν στο παρασκήνιο. Στην ελληνοκυπριακή πλευρά, αναπτύχθηκαν διάφορες φοβίες, κυρίως όμως επικράτησε μια σύγχυση που ισχύει μέχρι σήμερα για το τι θέλουμε και τι όχι σε μια συμφωνία για το Κυπριακό. Η συγκυρία για να μπορεί να αξιοποιηθεί θα πρέπει να συνοδεύεται και με μια σειρά άλλα στοιχεία και δεδομένα. Προπαντός, αυτό που θα προσφέρει είναι η διασφάλιση των αυτονόητων, που κατά καιρούς έχουν απεμποληθεί υπό το βάρος της ήττας του 1974.
Στην πολιτική δεν μπορούμε να λειτουργούμε με πλασματικά διλήμματα, ούτε με μεσοβέζικες πολιτικές, που οδηγούν σε ομιχλώδεις διαδρομές. Η διχοτόμηση δεν θα προκύψει με την απορρίψει μιας πορείας που οδηγεί σε αδιέξοδα, αλλά από επιλογές που δοκιμάσθηκαν και δεν απέδωσαν.
Η λύση είναι μονόδρομος. Η οικονομική κρίση, η απαξίωση των θεσμών και του πολιτικού συστήματος δεν αποτελούν τα βαρίδια που θα επιβάλλουν την όποια λύση. Αντίθετα, πρέπει μέσα από την διασφάλιση θεμελιωδών αρχών, όλων που ισχύουν στην Ε.Ε. (βρισκόμαστε από το 2004 εντός και μάλιστα στον σκληρό πυρήνα), να καταστήσουμε τη χώρα από πειραματόζωο σε μοντέλο εφαρμογής του κεκτημένου. Επειδή εσχάτως επανεμφανίσθηκαν οι οπαδοί της όποιας λύσης, κάποιοι εκ των οποίων με ρεβανσιστικές τάσεις(;) η απάντηση είναι απλή: Το 2004 μπήκε στην ιστορία. Το 2015 δεν έχουμε την πολυτέλεια να δεχθούμε την όποια λύση και βλέπουμε. Ούτε εγγυήσεις/πάτρωνες, ούτε περιορισμούς δικαιωμάτων.