Πολιτικές σκοπιμότητες στις κηδείες αγνοουμένων




Του ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ*

Οι συγγενείς κάθε νεκρού έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν ποιος θα εκφωνήσει επικήδειο του αγαπημένου τους προσώπου. Ωστόσο, εδώ και καιρό παρατηρείται ένα αρνητικό φαινόμενο, ιδίως στις κηδείες οστών αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής του 1974 που κηδεύονται μετά από 40 χρόνια. Κι ενώ οι κοντινοί συγγενείς βιώνουν το πένθος τους -μέσα και από την λύτρωση του τέλους της αβεβαιότητας για την τύχη του αγαπημένου τους-, στην κηδεία αιωρείται μια συγκαλυμμένη κομματικοποίηση της ιεροτελεστίας, ενάντια στον υπέροχο λόγο της ψαλμωδίας. Δυστυχώς, σε ένα κυριολεκτικά ιερό θέμα, έχουν εισχωρήσει πολιτικές σκοπιμότητες. Αυτό με βάση τις πράξεις και όχι τις .. θεωρίες και τα επικοινωνιακά παίγνια των πολιτικών.

Την βδομάδα που πέρασε, παρευρέθηκα σε κηδείες αγνοουμένων (όπως συνήθιζα προτού εκλεγώ) και παρατήρησα έντονα το στοιχείο της πολιτικοποίησης. Στο Δάλι, ο επικήδειος λόγος του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ήταν συνενωτικός αλλά διχαστικός και προκλητικός δημιουργώντας δημόσιες αντιπαραθέσεις και ανακοινώσεις. Στον επικήδειο ο Πρόεδρος επεσήμανε ξανά την αποφασιστικότητα του να εργαστεί για λύση…! Φυσικά, για λύση εργάζεται σκληρά και ο Έρογλου και η Τουρκία όπως διατυμπανίζουν αλλά το ζητούμενο, πέραν από τα επικοινωνιακά και τις εντυπώσεις, είναι το περιεχόμενο της λύσης. Στον ίδιο χώρο ο Πρόεδρος εξέφρασε την απογοήτευσή του για τη στάση των πολιτικών δυνάμεων που τον επικρίνουν διότι –κατά την άποψή του- το κάνουν χάριν μικροπολιτικών και άλλων σκοπιμοτήτων, που ο ίδιος με μεγαλοψυχία ανέχεται. Σε μια κηδεία ενός πεσόντα που δολοφόνησε η Τουρκία εν ψυχρώ, ο Πρόεδρος δεν εξοργίζεται που η τουρκική πλευρά αρνείται να συζητήσει όσα ο ίδιος θεωρεί πλήρως ξεκαθαρισμένα ως βάση των συνομιλιών. Ούτε εξοργίζεται που η Τουρκία και ο κατοχικός ηγέτης συζητούν μόνο τι θα πάρουν… Αυτά σε ένα επικήδειο πεσόντα του 1974 όπου αναμένεται να λεχθεί το ύστατο χαίρε προς τον νεκρό και τιμώμενο μετά από 40 χρόνια.

Στην πραγματικότητα, εκείνος που εμποδίζει τη λύση δεν είναι όσοι διαφωνούν με τον Πρόεδρο. Αν όλοι χειροκροτούσαμε για κάθε λέξη και κίνηση του (όπως επιδιώκει ο επικοινωνιακός του περίγυρος και διάφοροι που επιζητούν την εύνοια της εξουσίας), δεν θα άλλαζε στάση η Τουρκία. Ακόμη και αν τον σπρώχναμε σε γρήγορα και μεγαλύτερα ανοίγματα προς την Τουρκία (όπως ο ίδιος εξωθούσε επικριτικά τον Δ. Χριστόφια), η Τουρκία δεν θα έκανε ούτε ένα βήμα υποχώρησης. Δείγμα των επικοινωνιακών παιγνιδιών που επικρατούν είναι και το εξής. Όταν τον Φεβρουάριο φέτος προέκυψε το κοινό ανακοινωθέν με τον Έρογλου, ο Πρόεδρος είχε τότε καλωσορίσει τις διαφωνίες και επικρίσεις επειδή υπηρετούν τα συμφέροντα της Κύπρου και τον ενδυναμώνουν! Άλλα τότε και άλλα σήμερα. Προφανώς, ο επικοινωνιακός του περίγυρος αξιολογεί ανάλογα τις ανάγκες για μεταλλάξεις και στη συνέχεια ο ίδιος τα υιοθετεί και τα προβάλλει. Αν δεν μπορούν να αντισταθούν σε τέτοιες επικοινωνιακές μεθοδεύσεις, τουλάχιστον ας σεβαστούν τους νεκρούς του 74. Πάντως, αν κάποιος ανέχτηκε καταστάσεις και απρέπειες, είμαστε όσοι θέτουμε τις κηδείες πεσόντων του 74 πάνω από μικροπολιτικές και σκοπιμότητες. Ομολογώ ότι ένας λόγος που παραθέτω τον προβληματισμό αυτό είναι γιατί δεν είμαι βέβαιος αν έπραξα σωστά που τα άκουσα και παρέμεινα στη θέση μου συγκαταβατικά και με επιείκεια.

Μπορεί ο κομματικός φανατισμός στην Κύπρο και αλλού, να επιτρέπει σε κάποιον να θεωρητικολογεί για ενότητα και στην πράξη να μηχανεύεται τεχνάσματα για να πλήξει όσους διαφωνούν μαζί του (που κατά τα άλλα τον ενδυναμώνουν!). Όμως, αλλού δεν έχουν κηδείες οστών αγνοουμένων μετά από 40 χρόνια. Και ποιος θα διασφαλίσει ότι τέτοιες κηδείες δεν θα αμαυρώνονται με τέτοιες συμπεριφορές; Αν ο Πρόεδρος αδυνατεί να αντιληφθεί ότι ” η πιο ιερή στιγμή της θεωρίας είναι η πράξη» (όπως περίφημα το έθεσε ο Καζαντζάκης στην Ασκητική του), προσδοκώ ότι οι σκεπτόμενοι πολίτες -ανεξαρτήτως τι ψηφίζουν- θα το απαιτήσουν.

* Ο Κώστας Μαυρίδης είναι ευρωβουλευτής του ΔΗΚΟ (S&D) – E-mail: [email protected]

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: