Η “μη-ΤΕΡΑ” της Μαρίας και μιας άλλης Μαρίας… Και οι μάνες που χαρίζουν μία και δυο φορές ζωή




Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Λένε πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται… Οι βουλές του Κυρίου άγνωστες… Μπορεί αυτό που ζητάμε, ο Θεός, το σύμπαν, δε ξέρω και γω, ποιος και τι, να μη μας το “δίνει”,  για το χ, ψ λόγο… Για ένα λόγο που εμείς τώρα, μπορεί να μη  γνωρίζουμε, μα στο τέλος θα μάθουμε… Μα θα μάθουμε?

Υπάρχουν γυναίκες, που έχουν στερηθεί, την ευλογία  της μητρότητας, ενώ το πάλεψαν  με νύχια και με δόντια… Υπάρχουν όμως και γυναίκες, “μη-τέρες”… που αυτό το δώρο, ενώ το δέχτηκαν έτσι απλά το πέταξαν ή το κακοποίησαν…

Ανέκαθεν υπήρχαν “Μαρίες”… και ανέκαθεν και οι “μη-τέρες”  τους… άλλες τις πούλησαν, άλλες τις πέταξαν σε κάδους σκουπιδιών, άλλες κάτω από τις ελιές κι άλλες τις κακοποίησαν με διάφορους τρόπους… Αυτά δεν είναι λάθη σου Θέε μου…

Ενώ στην αρχή είχα αποφασίσει, να γράψω για τις “μη-τέρες”, άλλαξα γνώμη, και αποφάσισα να γράψω, για μια γυναίκα που είναι πραγματική μάνα… Για μια γυναίκα, που όχι απλά γέννησε, ένα παιδί, αλλά για μια γύναικα, που χάρισε  για δεύτερη φορά,  ζωή, στο παιδί της, αλλά και για κάθε “μάνα”, που ξέρει απλά να αγαπάει  το παιδί της…

Λέγεται Παναγιώτα Σωτηρόγλου – Κυνηγού… Το παιδί της  γεννήθηκε, με μία συγγενή ανωμαλία, “εξωηπατική ατρησία χοληφόρων”… Η διάγνωση, έγινε όταν η μικρή, ήταν στους επτά, πρώτους, μήνες ζωής… Μετά από τις προκαθορισμένες εξετάσεις, για εξακρίβωση, για το αν δότης είναι συμβατός, μάνα και κόρη αναχώρησαν για τις Βρυξέλλες όπου έγινε και η μεταμόσχευση….

Μπορεί οι πρώτοι έξι μήνες να είχαν κάποιες επιπλοκές, όμως όλα κύλησαν ομαλά… Και ενώ υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες, η μικρή να υποβαλλόταν και σε δεύτερη μεταμόσχευση, μετά τα έξι της χρόνια, αυτή η επέμβαση δε χρειάστηκε ποτέ…  Σήμερα η μικρή είναι 15 ετών και απόλυτα υγιής, χάρη στη μητέρα της, που της χάρισε για δεύτερη φορά τη ζωή…

Αυτή είναι η μητρότητα…”Όταν  η αγάπη αρχίζει και  τελειώνει εκεί”… Από τη στιγμή, της κύησης, το ΕΓΩ σκοτώνεται και γίνεται ανύπαρκτο… Πολλές φορές δε χρειάζεται  να ζήσεις τη διαδικασία της κύησης, φτάνει ΕΣΥ να ξέρεις να αγαπάς… Αυτό μπορεί, και από την πρώτη στιγμή, που ένα παιδί, το κοιτάξεις στα μάτια, και του δώσεις χώρο στην αγκαλιά σου… Θα δεις, το φως μέσα από το βλέμμα του… θα βρει χώρο να φωλιάσει και θα  μαλακώσει τη ψυχή σου, την καρδιά σου…

Θυμάμαι, την εξομολόγηση, ενός κοριτσιού, που η μητέρα της την είχε δώσει για υιοθεσία… Όταν έφτασε η στιγμή, που η κοπέλα θα γινόταν, η ίδια μάνα, θέλησε να γνωρίσει τη βιολογική της μητέρα. Η θετή της μητέρα φοβήθηκε ότι θα  “έχανε” … Τη μέρα του τοκετού, βρέθηκαν και οι δύο στο μαιευτήριο, μα η “νέα μανούλα”, φώναξε, μαμά κράτησε μου, εσύ το χέρι… (εννοώντας τη “θετή”).

“Η μητέρα είναι τα πάντα, η παρηγοριά στη θλίψη μας, η ελπίδα μας στη δυστυχία και η δύναμή μας στην απελπισία. Είναι η πηγή της αγάπης, του ελέους, της συμπόνιας και της συγχώρεσης… “

…”Μάνα δε βρίσκεται λέξη καμία”… “όπου λείπει ο Θεός βρίσκεται ΜΑΝΑ”…

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: